AlessadraJones

Hallo welkom op mijn kamer, hier vind je mijn beschrijving en een beetje geschiedenis over mij. Ik kenmerkt me als een eenvoudige vrouw met een spontaan en romantisch hart ik hou van praten, luisteren naar muziek en genieten van prachtige momenten en geneugten van het leven. In mijn kamer vind je ondeugende momenten met zachte strelingen, lieve woorden die ons zullen doen exploderen van vreugde, ik hou van tedere, liefdevolle, oprechte mannen, met natuurlijke vormen en en mooi gesproken of romantische uitdrukking IK LIEFDE LATERNURA LA GLIMLACH HET ONTWAKEN VAN EEN MOOIE OCHTEND GEVULD MET ZACHTE KUSSEN LIEFKOERINGEN DIE JE KOMEN AAN HET HART LAAT ONZE FANTASIES LANGZAAM STROEIEN EN ACER VAN ONZE ONTMOETING IETS MAGISCH EN FASCINEREND Ik hou ervan om mijn ogen in de jouwe te plaatsen, de zachte bries langzaam te laten lopen, terwijl je met zachte strelingen ASEMOS DAT SUSEDA DE MEEST ROMANTISCHE WARMTE VAN EEN AVOND WAAR DE MOOISTE DESEOS TUSSEN UW En ik hoop je heel snel te zien in mijn kamer om te praten over wat ons het meeste plezier in het leven geeft Bedankt, schat.

+

WELKOM IN EEN WERELD VAN FANTASIEËN.

Het verrijken van de pedagogiek. Fantasieën van een kleverige kennis[1]

Welke fantasieën activeert het gebaar van het betreden van de pedagogiek door middel van speeksel? Hoe kunnen we van speeksel een pedagogisch scenario maken van waaruit we een normatieve relatie met kennis kunnen ontmantelen? Hoe komt een lichaamsvloeistof in een daad van kennis terecht? Welke seksuele politiek mobiliseert door speeksel in het centrum van het pedagogische denken te plaatsen? Welke plaats neemt speeksel in in het schoolcurriculum? Welke plaats neemt fantasie in in onze pedagogische programma's? Fantasie maakt deel uit van de articulatie van het mogelijke. Het werk van de fantasie verandert de taal van de norm. Het roept een ervaring op van het ongedaan maken van een bepaalde normatieve beperking om een nieuwe bewoonbaarheid van het lichaam in te luiden, een andere toekomst voor de norm zelf postulerend. Fantasie daagt de grenzen van het geleerde uit en maakt het mogelijk om het ‘imaginaire domein’ te verbreden, die ruimte van overvloedig verlangen waarin ‘ons gevoel van vrijheid nauw verbonden is met de vernieuwing van de verbeelding’.”. Het leerstof in leerstof veranderen wordt een soort “imaginatieve training voor een epistemologische performance”, een wandeling door de tussenruimtes van het verband op zoek naar het ritme van de plakkerige resonantie, als een vraagsteller om de seksuele normen die onze levens beheersen te ontkrachten. Menselijke en niet-menselijke lichamen. “Fantasieën van een kleverige kennis" vindt niet plaats als een reeds geplante vraag, maar als het cultiveren van een lichamelijke nieuwsgierigheid, een politieke onverschrokkenheid en een esthetische gretigheid om een probleem te construeren of uit te vinden, om een andere vorm van seksuele dissidentie in het onderwijs te beoefenen. Culiriserende pedagogiek is een manier van het (ont)maken van kennis en lichamen, normen en talen, affecten en contexten, die tot doel heeft te plagen met seismische vragen, een veld dat van oudsher vatbaar is voor voorschrift, definitie, stabiliteit, formules, binarismen, modellen, gewoonten. Doordringen tot de kleverige drempel van de verkeerde lijnen van ideeën om te vinden waar de betekenis breekt, aandacht besteden aan de omstandigheden die normaliteit toestaan om controle uit te oefenen. *** ¿Hoe hebben we geleerd om ons speeksel te trainen? Wanneer hebben we het gevoel dat ons speeksel dikker wordt, overvloedig is, de mond overstroomt of schaars is totdat onze spraak opdroogt? Zijn er speeksels die er meer toe doen dan andere? Zijn er wegwerpspeeksel? Zijn er speeksels die de consistentie van het ongewenste dragen? Welke verhalen van beledigingen, uitsluitingen en schande lopen door ons speeksel? Welke epistemologie van genoegens stellen we ons voor met al deze speeksels samen in een scenario van rechtse meerderheid? II: Wat wordt er gedaan met speeksel in academische gangen? Wat gebeurt er met de programma's, met de onderwerpen, met de agenda's, als we speeksel langs de randen laten lopen? Als academische geschriften een affectieve houding opbouwen ten opzichte van het transparante, ordelijke en schone in de lichamelijke praktijken van het denken, wordt de tekstuele beknelling dan een ongepast schrijven? Wat voor soort relatie van kennis en perceptuele verstoring wordt er opgebouwd tussen een fluïdum dat geprivatiseerd is als van intimiteit met een betekenaar zoals onderwijs dat lijkt te spreken over het publiek? Op welke andere manieren kunnen we proberen om speeksel te construeren als een verlangende assemblage?? ***

De goede duisternis

Una mujer desnuda y en lo oscuro genera un resplandor que da confianza de modo que si sobreviene un apagón o un desconsuelo es conveniente y hasta imprescindible tener a mano una mujer desnuda entonces las paredes se acuarelan el cielo raso se convierte en cielo las telarañas vibran en su ángulo los almanakken zondag en de gelukkige en katachtige ogen kijken en worden niet moe van het kijken naar een naakte vrouw en in het donker een geliefde vrouw of als ze willen voor een keer de dood uitdrijven.

U en wij

Als je liefhebt, eis je welzijn, een cederhouten bed en een speciale matras, als we liefhebben, is het gemakkelijk te repareren met lakens, hoe goed zonder lakens, het maakt niet uit, als je liefhebt, bereken je rente en als je niet meer verliefd wordt, bereken je opnieuw, als we liefhebben is het alsof we herboren worden en als we niet meer verliefd worden, hebben we geen goede tijd, als we van je houden ben je van een andere orde, er zijn foto's, roddels, pers en liefde is een hausse, als we liefhebben is het Een gemeenschappelijke liefde zo eenvoudig en zo lekker als het hebben van gezondheid, jij als je liefhebt je raadpleegt de klok omdat de tijd die je verspilt een half miljoen waard is, als we liefhebben zonder haast en vurig genieten we en de functie is goedkoop, jij als je van de analist houdt, je gaat hij is degene die dicteert of je het goed of slecht doet, als we liefhebben zonder zoveel kortheid, begint het onderbewuste piola van je te genieten als je liefhebt, vraag welzijn a cederhouten bed en een speciale matras als we ervan houden, het is gemakkelijk te repareren met lakens, hoe goed zonder lakens, het maakt niet uit.

Een zekere schoonheid was aan het scheren, de mouwen tot aan de navel opgestroopt, de benen wijd uit elkaar, en ze zat op een brede, ruime stoel.. Toen ze ernaar keek, was ze heel blij, want ze was al heel goed geschoren, en ze stak er onvoorzichtig haar vinger in, terwijl ze het bespotte.. En toen hij met zijn heupen schudde, gaf het gebruikte aas hem een zekere smaak.. Maar hij, wetende, dat het niet waar was, zeide: Ik ben gerust! Wat doe ik? Dat dit niet het hout van dit vuur is».

Het lichaam van de vrouw,

Witte heuvels, witte dijen, je lijkt op de wereld in je houding van overgave. Mijn wilde boerenlichaam ondermijnt je en laat je kind van de bodem van de aarde springen. Ik was alleen als een tunnel. De vogels vluchtten van me en in mij kwam de nacht haar machtige invasie.. Om te overleven, smeedde ik je als een wapen, als een pijl in mijn boog, als een steen in mijn sling.. Maar de tijd van wraak komt, en ik hou van je. Geweven, van moos, van hard en hard melk. Ach, de borstvaten! Ah, de ogen van de afwezigheid! Oh, de puberroses! Ah, je trage stem. Mijn vrouwelijke lichaam, ik zal volharden in uw genade. Mijn dorst, mijn onbeperkte verlangen, mijn twijfelachtige weg! Donkere rivieren waar eeuwige dorst volgt, en vermoeidheid volgt, en eindeloze pijn.

Eenvoudige woorden van een dichter

Ik droomde van een meisje die met een vent sliep die ze lief had. Die alles in hem deed.. Zij, hoewel slecht, weerstond uiteindelijk, zeggende: “Wat zullen de mensen van mij zeggen? ”, inderdaad voldeed aan zijn ongeval, waardoor de twee finishen aan zijn porfia. De galant kuste haar en omhelsde haar warmer dan een brandend hout; de zoetheid om te gieten begon niet, toen hij wakker werd, en zei tot de slaap: Blijf een beetje langer, wat kostte het je, want voor mij was het geen kleine smaak?”

Ik denk aan je geslacht.. Gecompliceerd hart, ik denk aan je geslacht, voor de rijpe zoon van de dag. Ik voel de knop van geluk, het is in seizoen. En een oud gevoel sterft, dat in verstand is veranderd.. Ik denk aan je geslacht, een loopbaan die vruchtbaarder en harmonieusder is dan de buik van de schaduw, hoewel de dood God zelf bedenkt en ophoudt.. O Geweten, ik denk, ja, aan de vrije bruut die geniet waar hij wil, waar hij kan. O, de schandaal van de twijgers.. Oh, stom geruis. ¡Odumodneurtse! 6 Het wachten, Ridder Bonald En jij zegt me dat je borsten overweldigd zijn door het wachten op mij, dat je ogen pijn doen omdat ze leeg zijn van mijn lichaam, dat je zelfs de aanraking van je handen bent kwijtgeraakt om deze afwezigheid door de lucht te voelen, dat je de warme grootte van mijn mond vergeet. En jij vertelt me dat je weet dat ik bloed kreeg in de woorden van het herhalen van je naam, van het kloppen van mijn lippen met de dorst om je te hebben, van het geven aan mijn geheugen, het blind registreren, een nieuwe manier om je te redden in kussen uit de afwezigheid waarin je schreeuwt dat je op me wacht. En jij zegt me dat je zo gemaakt bent voor deze onbewoonde vrije tijd van mijn vlees dat je schaduw nauwelijks te zien is, dat je nauwelijks zeker bent in deze duisternis die de afstand tussen jouw lichaam en het mijne veroorzaakt.. 7 Pandemisch en hemels, Gil de Biedma Omdat het niet het ongeduld van de orgasmezoeker is die me van het lichaam naar andere lichamen trekt om mogelijk jong te zijn: ik jaag ook de zoete liefde na, de tedere liefde om naast me te slapen en die mijn bed verheugt bij het ontwaken, dichtbij als een vogel. ¡Als ik mij nooit kan uitkleden, als ik nooit in een armen kan gaan zonder te voelen - al is het maar voor een ogenblik - dan is dat een even grote verblinding als op twintigjarige leeftijd! Om liefde te kennen, om haar te leren, is het nodig om alleen te zijn geweest. En het is nodig om in vierhonderd nachten – met vierhonderd verschillende lichamen – de liefde te hebben bedreven,. Dat zijn mysteries, zoals de dichter zei, van de ziel zijn, maar een lichaam is het boek waarin ze worden gelezen. En daarom ben ik blij dat ik me half aangekleed op het dikke zand heb gerold, terwijl ik die schouderpees zocht.

De kunst van het verleiden

Je lippen, zacht en verleidelijk, zijn bloemblaadjes van passie die mijn liefdes wakker maken. Als ze de mijne raken, stopt de wereld, en op dat moment ben ik alleen van jou, vrouw. Je lippen zijn de deur naar de gewenste extase, een kus van jou, het meest begeerde paradijs. De smaak, een mengsel van honing en ambrosia, is de nectar van de goden die elke dag gek maakt.

Je glimlach is het krachtigste wapen dat in staat is om elke vlinder te overwinnen. Wanneer je lippen krullen in een hemels gebaar, geeft mijn hart zich over aan zoveel natuurlijke schoonheid. Je glimlach is een zonnestraal in de winter, een koel briesje in een eeuwige woestijn. Boei met elke lach en flitsende vreugde, je glimlach, vrouw, is de melodie die mijn ziel leidt.

Je handen verkennen mijn huid, onze lichamen in een eindeloze dans. De passie stijgt naar de hemel, terwijl onze kreunen het enige geluid in de kamer zijn. Dit gedicht dompelt ons onder in een gepassioneerde dans tussen twee geliefden. Door middel van een sensuele en suggestieve taal nodigt de auteur ons uit om getuige te zijn van de fysieke en emotionele verbinding tussen twee lichamen die zich volledig overgeven aan plezier..

In jouw ogen vind ik mijn toevlucht, ik zeil in de onmetelijkheid van jouw blik. Je lippen zijn zoete strelingen, die mijn verliefde ziel wakker maken. Jouw lach is hemelse muziek, die mijn donkere pad verlicht. Je stem is een zachte melodie, die mijn zuivere hart streelt. Elk woord van jou is als een eeuwig vers. In elk gebaar van jou vind ik oprechte liefde. Jij bent de droom die ik nooit wil ontwaken, de reden waarom ik nooit ophoud te glimlachen. Jij bent het verlangen dat in mijn borst klopt, het licht dat mijn smalle universum verlicht. Want in u vind ik het volmaakte geluk, en in uw armen, mijn lief, geef ik mezelf zonder verdriet. Laat dit oprechte gedicht mijn verklaring zijn, ik hou van je met heel mijn ziel, zonder aarzeling.

Ik hou van mezelf zoals ik ben, ik hou van wie ik ben

Het lichaam herinnert zich, schrijft Sándor Márai, alsof het over iemand anders spreekt, en dat is waar. De huid die het bedekt zorgt ervoor dat namen en achternamen worden gegraveerd. Gezichten blijven in de handen, en worden niet uitgewist in de witte nachten. De rug heeft zijn eigen neuronen die je herinneren aan je vingernagels. De dijen, met de armen, behouden voor altijd de zachtheid van de zijkanten. Het lichaam herinnert zich, en zijn herinneringen spreken van pracht en vochtigheid. "Geheugen van het lichaam", door Alejandro Oliveros. Alejandro Oliveros (1948) is momenteel een van de belangrijkste Venezolaanse dichters. Hij studeerde geneeskunde en behaalde vervolgens een bachelor in het onderwijs. In 1971 richtte hij het tijdschrift Poesía op en later leidde hij Zona Tórrida tot 2008. Van 1978 tot 1981 verbleef hij in New York dankzij een beurs van de Guggenheim Foundation. Sinds 1981 is hij hoogleraar Engelse en Amerikaanse literatuur aan de School of Letters van de Centrale Universiteit van Venezuela, en tussen 2004 en 2008 hoofd van de afdeling klassieke en westerse literatuur.. Sinds 1996 geeft hij jaarlijks zijn Literair Dagboek uit, waarvan tot nu toe dertien delen zijn verschenen bij verschillende uitgeverijen.. Vertaler uit het Frans, Engels en Italiaans, zijn poëtische versies zullen binnenkort worden verzameld in Voces ajenas. Met tien poëzieboeken gepubliceerd tussen.

Hand en voet

¡Ah, wat een nest van wilde strelingen ontdekte ik! Bewaard in jouw bos sinds de dageraad van de wereld, wachtten ze op de hand die ze zou kunnen uitplukken, de blik die ze over al jouw aderen zou werpen, de beving die je spasme en je waanzin zou initiëren.. Wapperen in je ontwaakte pupillen, ogen die dansen op het ritme van de schouders, lange huid op zijn bevende wortel, de angstige stalactiet van verlangen, slak die in de oren ingebed is; je ogen plotseling, verschrikkelijk. ¡Oh, je ogen! En waanzin, betovering en nog meer waanzin. ¡Ontsnappend panter, overgegeven hertje, de slang die je armen omhult, omhelzing van duizend scharnierende lianen, lang gras waar borsten worden geboren, gloeiende baai van de dijen, strand met de witte gladheid van je buik. En waanzin, tederheid en nog meer waanzin. De resonante ritmes van de junglemuziek, de nachtelijke trommel klinkt op je rug, de onmerkbare fluit van de zucht, het lange gekreun van de gebroken lippen en de eeuwige schreeuw die zo goed bewaard is, eindelijk breekt de nacht in scherpe stukken. En waanzin, cadence en nog meer waanzin. Grotten, grotten, meren, licht mos; hangende paddenstoelen, doornen in je mond; onbekende vruchten, onbedekte sappen; oogsten in de dageraad, dorst die al wordt geblust; aderen die rebelleren, bloed dat vrijkomt; huilende merrie, ruiter die sporen. En gekheid, gekheid en nog meer gekheid. ¡Oh wat een nest van wilde strelingen ontdekte ik! En wat een ongerepte stemmen in uw ongerepte bodems! En wat een bloemen die opengaan bij de aanraking van mijn handen! Mijn wilde, hou zo van mij, omhul mij in je mist! En laten we drinken uit de bron van deze primitieve waanzin!

De levende natuur

Waar de vochtigheid zich helpzaam en zacht houdt en de adem van de hitte Moeder Gea niet bereikt, stijgen, stijgen ze stil als langzame woorden, in stilte stijgen, stijgen deze elfen met stille handen. En als ze de reiger of de flamingo hebben, rusten ze al en blijven ze kloppend van hun mysterie. ¡Ga niet door hen, ik zeg, laat ze, ze slapen! Want alleen ik, spook, buig ze niet en doe ze geen pijn. Hoor ze slapen, slapen zonder een haar te bewegen. Zij leven niet en sterven niet, zij luisteren alleen naar de stilte en met de stilte doen zij iets wat wij niet kennen: een kinderdroom of de dansen van ondeugende dwergen.. Ze blijven zo slapend hun geheim bewaken en misschien mijn eigen droom. Slapen de hoge varens stil als een geheim, blijven slapend kloppen, zwijgend en kloppend. ¡Hoe lief zijn koude voorhoofd en zijn verlangen naar de hemel! In de lucht gaan en gaan en aftrekken, aftrekken, blijven, en lijken op de monnik die in zijn gebed de ziel overgeeft. Slapen de hoge varens, ik zal hun slaap bewaren.

Jij bent het deel van jou in mij, in het gat dat onze lichamen niet kunnen bedekken, als ze verstrengeld zijn, leven ze samen in een massa omhelzingen De oneindige rimpel gevormd in het laken van onze huid, het verspreide gordijn dat zweeft dwalend tussen het gekreun van een gewond dier Het licht van de wekker die flikkert knipogend naar de liefdevolle dood, een druppel zweet op blote voeten die op de grond slaat, zich op mijn voeten nestelt en verdampt Hetzelfde hout gesmeed in albast gekonfijt met de geur van kaneel en munt, de roestige klink van oude trucs, de stofsplinter die rafelt in duizenden zwevende lichten, roerloos in de zwaartekracht van een vage reflectie Het schilderij dat aan het hoofdeinde hangt; Kronkelig en reptielachtig hangend aan knuffelende tulpen De hoek van het glas-in-loodraam barst die fluctuerende lichtschommelingen doorlaat: witte opalen die tegen de muur botsen De smalle matras die zijn onstabiele bestaan uitschreeuwt, de elektrische lamp die Chinese schaduwen werpt en espartogras Jij bent de kamer waar, verstoken van jouw deeltjes, de alchemie van ons lichaam plaatsvindt

Ik heb hebst naar je lichaam, je zachte huid die op de mijne glijdt. Je huid: kaart opgeslagen in zout hebzucht dat taalkloppende in mijn uitsprong pompende been binnen: ritueel-ontwaker van onze instincten, gedeelde speeksel, unison effluviums Gierigheid, je eenvoudige naaktheid, het verval van de adem, onze verloren blikken die zich zoeken, je nek open voor mij, de broosheid van die momentane opklimming die ons naar het lichaam van de ander verplaatst waar we sterven, opnieuw, in het leven, waar we leven een ogenblik, in de dood

PALABRAS DE AGRADECIMIENTO:

Bedankt dat je er was, in goede en slechte tijden, voor je onvoorwaardelijke steun, voor je ongeëvenaarde vriendschap. Dank u voor het zijn van mijn vertrouweling, voor het luisteren naar me zonder te oordelen, voor uw wijze en eerlijke adviezen, voor uw gezelschap in eenzaamheid. Bedankt dat je mijn licht in de duisternis bent, dat je me hoop en geloof geeft, voor je warme en oprechte glimlach, voor het zijn van een engel in mijn leven.

Dank u voor uw oprechte vriendschap, voor uw loyaliteit en vertrouwen, voor uw gelach en uw tranen, die een geschenk in mijn leven zijn geweest. Dank u voor het delen van uw geheimen met mij, voor het luisteren en begrijpen, voor uw woorden van bemoediging en aanmoediging, die mij kracht en hoop hebben gegeven. Bedankt voor je gebaren van vriendschap, om er te zijn wanneer ik je nodig heb, om mijn onvoorwaardelijke vriend te zijn, om deel uit te maken van mijn familie

Dank u voor uw onbaatzuchtige hulp, uw vrijgevigheid en solidariteit, uw tijd en middelen, die het onmogelijke mogelijk hebben gemaakt. Dank u voor uw inzet en toewijding, voor uw professionaliteit en efficiëntie, voor uw ervaring en kennis, die de sleutel tot mijn succes zijn geweest. Dank je voor je nederigheid en edelmoedigheid, voor je gevoeligheid en menselijkheid, voor het zijn van een echte held, die het verschil in mijn leven heeft gemaakt

Heel erg bedankt voor het bezoeken van mijn profiel dankbaar met u en u te ontmoeten, grote kussen.